Belki yarın

Belki yarın denizi göreceğim diye çok heyecanlıyım,
Belki yarın seni göreceğim diye çok heyecanlıyım,
Belki yarın bana denizi göstereceksin diye çok heyecanlıyım.

Hayata baştan başlıyor gibi günler, kendime haksızlık etmek istemem aslında, ben her köprüden geçişimde ağlamanın eşiğine gelen bir insanım, her çiçek kokladığımda dünyaya en baştan inanan, her, bir çocukla konuştuğumda umutla dolan, güzel bir şarkı dinleyince halıya oturup şükreden, güzel bir şiir okuyunca allaha inanan falan.

Size azcık kendimden bahsedeceğim galiba, şu an olaylar öyle gelişti, merhaba ben özlem.  Hayata alışamıyorum bir türlü, eskiden, yani çok eskiden bunu bir eksiklik olarak görürdüm, derdim ki hayata alışacaksın, alışmalısın, üzülünce derdim ki buna alışmalısın işte insanlar üzüyor, özleyince derdim ki evet işte buna alışman lazım özlenir, bir süredir artık şey diyorum, skerler alışmıycam.

Yani ne yapabilirim, ben alışamıyorum bu hayata ve artık bunu yapamamak olarak da görmüyorum. Her nisan leylak kokusuna şaşırmak falan daha doğru olabilir bence, denizi her gördüğünde sevinmek, köprüden her geçtiğinde şaşırmak, bence ben haklı çıktım gördünüz mü, alışmakta bi sikim yokmuş. Anlatamadım. Siz beni anladınız ama değil mi.

Neyse derdim haklı çıkmak falan değil zaten. Şeyi hatırladım, bi keresinde 800 km yol gelmiştim, belki 1500 hatırlamıyorum sözelciyim, gecenin bir yarısı hava soğuk, mahalleye geldim, son dakika tekele yetişip 4 bira aldım, apartmana geldim, ki kapıyı açamıyorum, apartmanın kilidi değişmiş, ev arkadaşımı arıyorum gecenin üçü kız uyuyor, yöneticiyi arıyorum tık yok, oturdum merdivenlerde biraları içtim. Yapacak bir şey olmayınca sakince oturur bira içerim. Yapacak bir şey olmayınca sakince oturup bira içebiliyorsam buna şükrederim.

İyi geceler,
Sevgiler,
Geçecek,
Özlem.